Мартин Бланшар хоёронтоо гэрлэж мөн тэр тоогоор салж үзсэн эр. Хичнээн хүүхнүүдтэй хамт амьдарч байсныг нь тоолох аргагүй. Дөчинтаван насны босгон дээр тэр удаа дараа ажил тасалж, нийтийн ашиг сонирхолтой зөрчилдсөн шалтгаанаар хорин долоо дахь ажлаасаа халагдан, дөрвөн давхарын нэг өрөө байрандаа амь зуудаг байлаа. 

Ажилгүйдлын тэтгэмжээр тэр аж төрнө. Гав ганцаараа тасартлаа ууж, гав ганц өрөөндөө шөнө дөл болтол суун, гав ганцаараа нам унтах маш энгийн хүсэлтэй билээ. Мартин Бланшардын өөр нэгэн хачирхалтай зүйл бол тэр хэзээ ч өөрийгөө гав ганцаараа гэж үздэггүй билээ. Хүн төрлөхтнөөс хэдий чинээ холдоно, төдий чинээ түүнд таатай. Энгэр зөрүүлсэнийхээ хариуд эмэгтэйчүүд ямар нэг юм шаардах нь байж болшгүй зүйл гэдгийг түүний өнгөрсөн бүх гэрлэлтүүд, хамтран амьдрагчид, тохиолдлоор учирсан хүүхнүүд батлаад өгчээ. Өдгөө түүнийг гэх эм сүвтэй амьтан үгүй учраас хааяа нэг өөрийгөө зугаацуулах нь бий. Ахлах сургуулийн боловсролтой түүнийг энэ ертөнцтэй шугамын радио л холбох бөгөөд Малерийн симфони сонсохыг илүүд тооцно. 

Нэг өглөө тэр нилээн эрт, тодруулвал арваннэг гучийн үед маш хүнд байдалтай сэрлээ. Бохирдож заваарсан орноосоо тэр майк, дотуур өмд, оймстойгоо босож, галын өрөөндөө ороод хөргөгчөө онгойлгон харав.

Аз болоход тийм ч хямдхан биш хоёр шил портвейн үлджээ. Мартин жорлонд хүндэрч, хөнгөрөөд галын өрөөнд эргэн ирж эхний шил портвейнээ задлан томхон шилэн аяга дүүртэл хийлээ. Дараа нь хойд зүг рүү харсан цонхоороо ширтэн, хоолны ширээний ард суув. Нозоором, халуун зун иржээ. Тэдний цонхон доор хоёр хөгшин амьдардаг бяцхан байшин дүнсийнэ. Эзэд нь хаашаа ч юм амрахаар явжээ. Байшин хэдий жижиг боловч урдаа арчилгаа сайтай цэлгэр сайхан зүлэгтэй.

Энэхүү үзэсгэлэнт байдал үгээр илэрхийлэмгүй амар амгаланг Мартин Бланшард авчирдэг. Зун болж, хүүхдүүд амарсан энэ үед мөнөөх ногоон зүлгэн дээр хоёр хүү, нэг охинтой ямар нэг тоглоом тоглож байхыг Мартин харав. Байлдаж тоглож байгаа бололтой. Пүн! Пүн гэцгээнэ. Замын нөгөө талын байшинд ээж, эгчтэйгээ амьдардаг болохоор Мартин охиныг харангуутаа танилаа. Өрхийн тэргүүн нь нэг бол салсан үгүй бол үхсэн байх. Мартины ажигласанаар охин боломж гарвал хүнтэй хэрэлдчих гэсэн мэт хэл амаа билүүдэж явдаг билээ. Охины хэдэн настайг мань хүн мэдэхгүй. Зургаагаас есийн хооронд байх гэж таамаглана.

Зуны эхний хагасыг тэр ёстой санамсаргүй байдлаар охиныг ажиглан өнгөрүүлжээ. Гудамжинд тааралдах бүрт охин өөрөөс нь жийрхдэг болохыг анзаарсан ч яагаад гэдгийг нь ойлгоогүй хэвээр. Охинд дээгүүрээ цагаан өнгийн усан цэргийн цамц, доогуураа хариугүй богино улаан банзал өмсүүлжээ. Зүлгэн дээр мөлхөхөд нь богино улаан банзал нь сөхөгдөн, доор нь банзалнаас нь цайвар ч бас л улаан өнгөтэй дотоож гэмээр юм цухалзах нь сонирхолтой. Дотоожны дээгүүр хэдэн эгнээ нарийхан улаан тууз хаджээ. 

Охиныг зүлгэн дээр нааш цааш мөлхөх зуур Мартин дотоожноос нь нүд салгалгүй өндийгөөд уух юм өөртөө хийв. Боов нь гэнэт босоод ирлээ. Яах ёстойгоо тэр эхэндээ мэдсэнгүй. Галынхаа өрөөнд ухантаж байснаа том өрөө рүүгээ нэг харайлгаад, эргэн гал тогоондоо ороод үргэлжлүүлэн харав. Ямар өхөөрдөм туузнуудтай, яасан эгдүүтэй дотоож гээч вэ? Ертөнцийн эзэн, Есүс Христ минь хар халуунд энэ бүхнийг тэсэшгүй нь!

Мартин шилэн аяганы талаар дахин өөртөө дарс хийгээд, нэг амиар залгисанаа цонхоор харлаа. Дотоож өмнөхөөс улам тод харагдах нь тэр. Тэнгэр минь! Тэр ухасхийн дотуур өмднөөсөө боовоо суга татан гаргаад, баруун гарынхаа алга руу нулимсанаа үрж гарлаа. Ямар сайхан юм бэ! Насанд хүрсэн нэг ч эмэгтэй түүнийг ингэж өдөөж байгаагүй юм! Хүрэнтсэн муухай бомбоо нь хэзээ ингэж босож байсаныг санахгүй нь. Нууцлаг амьдралын гүнд орох шиг Мартинд санагдах аж. Тэр цонхны тавцан налан зогсож, туузтай дотоожны цаадах бөгснөөс харц үл салган гиншин, гийнан өөрийгөө саав... (үргэлжлэл бий)

Орчуулагч: Gambino Carlo